Γίνε ήλιος ξανά

 

Αυτό το κείμενο διαμορφώθηκε ως εσωτερικός διάλογος που προέκυψε μετά από μια ψυχολογική περιήγηση στον αστρολογικό κόσμο, εκμεταλλευόμενο την αστρολογική πληροφορία ως μέσο για την αυτογνωσία.

Η αστρολογική μαθητεία για ανθρώπους όπως η Αεράιδα,  η οποία έγραψε αυτό το γράμμα στον εαυτό της, αναδεικνύει ένα πολύ ισχυρό και θεραπευτικό εργαλείο.

Αντίθετα με απλές αστρολογικές προβλέψεις ή την απλή καταγραφή χαρακτηριστικών, αποτελεί μια πορείας της ψυχής - μια εξερεύνηση που φωτίζει και θεραπεύει τα βάθη του εαυτού.

 

«Και να λοιπόν στον δωμάτιο φαντάστηκα τον εαυτό μου.

Ένα παιδάκι ρακένδυτο να κρατάει μια καρδιά.

Νιώθω μέσα μου δηλαδή έτσι ότι δεν έχω τίποτα, φτωχή και άπορη να κρατάω μια καρδιά.

Δεν ξέρω πως να την χρησιμοποιήσω και ζητάω από τα αστέρια να μου πουν.

Θέλω από αυτά να μου δώσουν οδηγίες και να μου ξεκλειδώσουν τον χάρτη για να έρθω κοντά της και να γίνω ήλιος ξανά.

Και τι νιώθω?

 Νιώθω ευγνωμοσύνη για την παρουσία που είναι στην ζωή μου, για την καρδιά που ξεπηδάνε φλόγες και χρυσίζει για την παρουσία του εσωτερικού εαυτού μου, της βοήθειας που έχω στην ζωή μου ?

Ζήτησα να διώξω τον φόβο και η εικόνα που μου δόθηκε είναι αυτή

Ευγνωμοσύνη δεν νιώθω

Δεν έχω βρει τον σκοπό μου ακόμα, νιώθω κάπως χαμένη.

 Ξέρω ότι η προσφορά είναι μέρος αυτού.

Ξέρω ότι όταν θα φορέσω καρδιά που κρατάω θα γίνω χρυσή ξανά και θα με αγαπήσω, γιατί φαίνεται ότι μέσα μου νιώθω χωρίς αγάπη.

Αλλά δεν θέλω να δοθεί η αγάπη απ’ έξω.

Θέλω την αγάπη που ξεχείλιζε την καρδιά μου, την σύνδεση που ένιωθα με την ανώτερη δύναμη.

Τις χαρές που ένιωθα, τις μικρές.

Τον χαμένο παράδεισο.

Την σύνδεση θέλω με την πηγή μου λοιπόν.

 Και ποιος είναι ο σκοπός μου?

 Είναι της προσφοράς

Να προσφέρω την αγάπη μου και τον κόσμο που έχω μέσα μου.

Τον πραγματικό εαυτό, αυτόν χωρίς τον φόβο, όχι αυτόν που έκανε το κοριτσάκι φτωχό, φοβισμένο σκοτεινό χωρίς χαρά.

Τότε θα αλλάξει η μορφή, μόλις φορεθεί η καρδιά.

Τότε θα βρει τον προορισμό και θα νιώσει ευγνωμοσύνη, γιατί αλλιώς δεν έχει συναίσθημα, χαρά.

Δεν ξέρει που πάει και ζητάει από αλλού και όχι από μέσα του, για αυτό δεν μιλάει και δείχνει.

Δείχνει τα αστέρια της γνώσης, θέλει να τα βιώσει όλα άλλωστε αφού περνάει τα πάντα από την καρδιά και τα ντύνει με συναίσθημα .

Είναι ακόμα αποκομμένη από το συναίσθημα της.

Τον πυρήνα της.

Είναι φτωχό γιατί είναι φτωχό μέσα του.

Θέλει και άλλο και άλλο είναι γεμάτο οργή και φόβο και έχει μια καρδία που μπορεί να είναι δώρο και δεν ξέρει πως να την φορέσει για να συνδεθεί.

Είναι φτωχό μέσα του στις αξίες του.

Δεν είναι συνδεδεμένο με την πηγή του συναισθήματος γιατί μεσολαβεί φόβος που το κρατάει μικρό και χωρίς φωνή αδρανή και ακινητοποιημένο.

Πρέπει να χρησιμοποιήσει την καρδιά για να αγαπήσει του φόβους ως μέρος του Yin Yang.

Αυτή μεγάλο χρονικό διάστημα την κρατάει μακριά, για να μην σκοτεινιάσει την αγάπη μέση της την καλοσύνη.

Αλλά υπάρχει διαχωρισμός και όχι ενότητα , όχι επαφή με το όλο.

Πρέπει να βάλει την καρδιά να αγκαλιάσει το σκοτεινό κομμάτι , να το αφήσει να το βιώσει.

Ήρθε ο καιρός να μεγαλώσει το κοριτσάκι.

Τα έχει όλα και έχει και έχει μια μίζερη και σκοτεινή καρδιά.

Δεν νιώθει την αγάπη γιατί φοβάται μην μαυρίσει το καλό κομμάτι μέσα της.

Και έτσι κρατάει μακριά την καρδιά από το σώμα, μια φωτεινή καρδιά, αποκομμένη από το μέσα της που έχει γεμίσει φόβο.

Πρέπει να αγκαλιάσει το φόβο και όχι να τον κρατάει μακριά γιατί είναι γεμάτη φόβο και κρατάει μακριά την καρδιά της.

Πρέπει να αγγίξει τα σκοτάδια της και να τα αντιμετωπίσει και τότε θα είναι λυπημένη και θα έχει σκοτάδια  αλλά θα είναι πιο κοντά στο φως στην αλήθεια και στην αγάπη.

Το φως φωτίζει τα σκοτάδια είναι πιο δυνατό .

Το κοριτσάκι είναι ρακένδυτο και μόνο το ίδιο κρατάει το φόβο.

Γίνε Ήλιος ξανά και φόρα την καρδιά

Την Καρδιά την κρατάει μακριά από το σώμα γιατί καίει.

Είναι μια φλεγόμενη καρδιά.

Δεν ξέρει πως να την αγγίξει να την εξερευνήσει.

Δεν έχει τα κλειδιά της,

Είναι μια καρδιά γεμάτη έντονα συναισθήματα  που δεν ξέρει πως να ερμηνεύσει, δεν ξέρει πως να ξεκινήσει.

Το κοριτσάκι φοβάται την καρδιά που καίει.

Φοβάται να την φορέσει,

Φοβάται να μεγαλώσει .

Μένει πεισματικά με την καρδιά και κρατάει την παιδικότητα της που έχει φθαρεί.

Που έχει τα κλειδιά για να ξεκλειδώσει τα μυστικά του σύμπαντος και να εξελιχθεί σε χρυσή καρδιά και φωτεινή.

Φοβάται τον πόνο που θα δημιουργήσει ο μετασχηματισμός .

Κρατάει σε απώθηση τις αναμνήσεις μακριά.

 Ο Πόνος της προκαλεί φόβο.

Αλίμονο άλλωστε είναι ένα φοβισμένο κορίτσι.

Αυτή που έχει μάθει να βιώνει με πόνο τον φοβάται.

Δεν γνωρίζει τι φοβάται.

Ο φόβος είναι παιδί της άγνοιας.

Έχει μάθει να απωθεί και να συνεχίζει για να επιβιώσει.

Άλλωστε πόσες διαφορετικές εμπειρίες έχει βιώσει.

Πόσες ζωές έχει βιώσει.

Και όμως αυτή έντυσε το κοριτσάκι της με φόβο το κατακλείδωσε και το κόλλησε κάτω από τον έναστρο ουρανό.

Ένα  βράδυ που καθόταν κάτω από τον έναστρο ουρανό και συζητούσε πως η σκέψη μπορεί να γίνει όχημα.

Εκείνο το βράδυ που ένιωθε τρισευτυχισμένη και ότι βρήκε τον επίγειο παράδεισο. Εκείνο το βράδυ που φορούσε την καρδιά της και έκαιγε τα πάντα στο διάβα της.

 Που είχε τόση ένταση που τα μάτια της πέταγαν φωτιές.

Που ήταν ήλιος φωτοβόλος που δεν υπήρχε φόβος μόνο αγάπη ελπίδα φως.

Αυτό το κορίτσι πρέπει να διεκδικήσει να γίνει πάλι.

Αυτό.

Να διεκδικήσει ώριμα τον επίγειο παράδεισο.

Τι νόημα έχει να γνωρίζει τον παράδεισο μπροστά να μην γνωρίζεις τι επιλέγεις?

Πρέπει συνειδητά να τον επιλέξει.

Πρέπει να φορτώσει πόνο που της αναλογεί , να τον βιώσει, ανακαλέσει ξεκλειδώσει.

Να βάλει την καρδιά και να την αφήσει να βουτήξει στο μυαλό να αφήσει το συναίσθημα και την λογική να δώσουν τον δικό τους πόλεμο, αν δώσουν το δικό του αγώνα.

Και η λογική να γαληνεύσει το συναίσθημα και το σώμα από γκρί να αρχίσει να παίρνει ξανά μορφή.

Ότι αγαπάς δεν τελειώνει και εγώ ακόμα σε αγαπώ (Πασχαλίδης), αλλά ακόμα και να τελειώσει κάτι άλλο θα πάρει την θέση του.

Το κορίτσι πρέπει να εξελιχθεί σε ενήλικα.

Το μέσα και ο έξω να γίνουν ένα. Να βάλει την καρδιά και να μην φοβηθεί την μεταμόρφωση σε πεταλούδα.

Να αφεθεί, να εμπιστευτεί το σύμπαν, την γνώση, την σοφία και την πηγή.

 Την πηγή της, την βοήθεια και τον χορηγό της.

 Τον παράδεισο της.

Να φτάσει επιτέλους, να βιώσει την ζωή ξανά, με αυτόν τον τρόπο συνειδητά.

Και ας έχει χαρμολύπη.

Πρέπει να βγει στον κόσμο, να σπάσει το κουκούλι, να σπάσει τους φραγμούς και τα όρια.

Να αρχίζει να ενώνει αντί να χωρίζει.

Να συνθέτει να επικοινωνεί με το μυαλό

Ποιος είναι ο σκοπός μου?

Γιατί είμαι ευγνώμων?

Εκεί που το μυαλό, το κορμί και το συναίσθημα θα είναι ένα.

Εκεί που θα είναι όλα βίωμα, Εκεί που η κάθε γλώσσα να μιλεί την καλοσύνη της ημέρας (Ελύτης).

Εκεί που η καρδιά θα είναι μέσα στο σώμα, εκεί που το κοριτσάκι θα πάρει άλλο χρώμα. Εκεί που θα μετασχηματιστεί μέχρι να επαναδιατυπωθεί η ερώτηση.

Ποιος είμαι? Ποιος είμαι?

Τι θέλω?

 Ποιος είναι ο σκοπός μου?

Γιατί είμαι ευγνώμων?

Η καρδιά θα αποκαλύψει τον σκοπό.

Ο σκοπός θα κάνει τον άνθρωπο θεό.

Ο προορισμός θα βρει το νόημα και την σύνδεση και θα βρει την θέση του στον κόσμο συνειδητά και ώριμα.

Γιε ένα παράδεισο που μας πήραν.

Για ένα παράδεισο που υπάρχει και είναι εδώ.

Γιο ένα παράδεισο που είναι μέσα σου.

Για ένα παράδεισο που δημιουργείς.

Για το τώρα.

Για την στιγμή.

 Για το όλο.

Για το σύμπαν

Γίνε Ήλιος ξανά.»

 

Με αγάπη

Αεράιδα.