Ο άνθρωπος, από την αρχή σχεδόν της ύπαρξης του πάνω στον πλανήτη, έθεσε κάποια ερωτήματα φιλοσοφικού περιεχομένου, όπως …
ποιος είμαι ?
από πού έρχομαι ? ...και
που πηγαίνω ?
Ερωτήματα που προέρχονται από την ανάγκη του ανθρώπου να γνωρίζει «που ανήκει… τις ρίζες του», έτσι ώστε να μπορεί να θέτει στόχους και να δραστηριοποιείται κατά την διάρκεια της ζωής του.
Ανάγκη για το «νόημα» της ζωής, ανάγκη για ύπαρξη.
Πάνω σε αυτήν την ανάγκη στηρίχθηκαν και στηρίζονται όλες οι θρησκείες και οι φιλοσοφίες όλου του κόσμου.
Στην Ελληνική μυθολογία, περιλαμβάνονται διάφορες διηγήσεις σχετικά με την αρχή των όντων και την δημιουργία του κόσμου.
Σύμφωνα με τον Όμηρο, τα όντα προήλθαν από την ένωση του Ωκεανού με την θεά Τηθύν, η οποία χαρακτηρίζεται ως « Μητέρα».
Για την Τηθύν, δεν γίνεται ιδιαίτερος λόγος στην ελληνική μυθολογία εκτός από το ότι ήταν η μητέρα των τέκνων του Ωκεανού.
Το όνομά της όμως σημαίνει «θηλασμός»…
Μια άλλη διήγηση είναι του Ορφέα, ο οποίος λέει πως στην αρχή υπήρχε η Νύχτα, ένα πουλί με μαύρα φτερά, η οποία γονιμοποιήθηκε από τον Άνεμο και γέννησε το ασημένιο Αυγό στον απέραντο κόλπο της σκοτεινιάς.
Από το Αυγό βγήκε ο θεός «Φάνης», «Φάντης», ή «Έρωτας» και οδήγησε όλα τα πράγματα στο φως, δηλαδή όλον τον κόσμο.
Μέσα στο Αυγό υπήρχε ο Ωκεανός και η Τηθύς, οι οποίοι όταν ενώθηκαν ένιωσαν και δημιούργησαν τον θεό «Φάνη».
Μια Τρίτη διήγηση, η οποία προέρχεται από τον Ησίοδο, λέει πως πρώτα υπήρχε το «Χάος», έπειτα η «Γη» και τρίτος ο «Έρωτας».
Από το Χάος διηρημένο, γεννήθηκε το Έρεβος και η Μαύρη Νύχτα και αμέσως μετά ο Αιθέρας και η Ημέρα.
Βλέπουμε λοιπόν πως όλοι μιλάνε για μια ένωση η οποία γίνεται δίχως φως…
Ο θεός Έρωτας για τον οποίο μιλάνε στους μύθους, δεν είναι ο ίδιος Έρωτας που όλοι γνωρίζουμε, σαν τον μικρούλη σκανδαλιάρη και αξιαγάπητο γιο του Άρη και της Αφροδίτης.
Ο πρώτος Έρωτας ήταν και ο Φάνης, αυτός που εμφανίστηκε σαν το αποτέλεσμα της ένωσης…
Παρόλα αυτά και οι δύο προήλθαν από μια ένωση αντιθέτων.
Στην διήγηση του Ορφέα με το αυγό, είναι χαρακτηριστική αυτή η ένωση.
Στην κινέζικη φιλοσοφία, συναντάμε το γιν και το γιανγκ, το θηλυκό και το αρσενικό μέσα σε έναν κύκλο… την θεία ένωση.
Στην Χριστιανική φιλοσοφία, «εν αρχή ην ο Λόγος»
Ο Θεός Δημιουργός είναι ο Λόγος… είναι η ανάγκη για ύπαρξη…
Που συμβαίνει όμως αυτή η ένωση?
Μέσα σε ένα αυγό…
Μέσα στην Νύχτα…
Μέσα στον Ωκεανό…
ή στον Παράδεισο?
Σίγουρα μέσα σε μια μήτρα…
Όπως κι αν το δούμε το θέμα, όποιος Λόγος κι αν υπάρξει, τίποτα δεν θα δημιουργηθεί, εάν δεν υπάρχει ο κατάλληλος χώρος για να συμβεί.
Το «χάος», ο χώρος είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την δημιουργία, ενώ ο Λόγος, η Ειμαρμένη, η Ανάγκη είναι η κινητήρια δύναμη γι αυτό.
Χωρίς την «ανάγκη» για κάτι δεν κινητοποιούμαστε ποτέ ως προς αυτό.
Στα «Αργοναυτικά» του Ορφέα, αναφέρεται «Πρώτιστα μεν το αρχαίο χάος υπήρξε η αφανέρωτη ανάγκη…»
Ο Θαλής είχε πει την «ανάγκη», «αμετάτρεπτη δύναμη που των πάντων κυριαρχεί»,
Ενώ ο Πυθαγόρας, πως «η ανάγκη περικυκλώνει τον κόσμο» .
Ο Δημόκριτος την ονόμασε «κοσμοποιόν Πρόνοια, Ειμαρμένη και ότι όλα κατ ανάγκη γίνονται».
Ο Ηράκλειτος ταύτιζε την Ανάγκη με την Ειμαρμένη και τον Αιθέρα και σπέρμα της γέννησης των πάντων…
Η λέξη Ανάγκη παράγεται κατά την αρχαία Ελληνική γλώσσα, από το ρήμα «ανάσσω», που σημαίνει «βασιλεύω», «δεσπόζω», «κυριαρχώ».
Στην αστρολογία ο παρορμητικός σταυρός εκφράζει αυτήν την ανάγκη…
Με πρώτο ζώδιο τον Κριό, ο οποίος έχει ανάγκη για δράση, ανάγκη για εκδήλωση του εγώ.
Ο κυβερνήτης πλανήτης του Κριού είναι ο Άρης, του οποίου το σύμβολο είναι το ίδιο με το σύμβολο που χρησιμοποιείται για το σπερματοζωάριο.
Όπως γνωρίζουμε όλοι, τα σπερματοζωάρια είναι χιλιάδες και τρέχουν σε έναν αγώνα δρόμου, τρέχουν για την πρωτιά, γιατί μόνο ένα κερδίζει αυτόν τον αγώνα… και αυτό που θα νικήσει θα γονιμοποιήσει το ωάριο και τελικά θα εκδηλώσει την ύπαρξή του…
Απέναντι από τον Κριό, βρίσκεται ο Ζυγός και δίπλα στο Κριό, βρίσκεται ο Ταύρος. Δεν είναι τυχαίο που και τα δύο αυτά ζώδια έχουν σαν πλανήτη κυβερνήτη την Αφροδίτη, η οποία έχει το σύμβολο του ωαρίου.
Το ωάριο είναι ένα κάθε φορά και βρίσκεται εκεί… περιμένοντας καρτερικά τον νικητή, που θα το γονιμοποιήσει και θα του δώσει μια άλλη διάσταση ζωής.
Σύμφωνα με την θεωρία του big bang γνωρίζουμε τι συνέβη λίγο μετά την έκρηξη…
πολύ λογικό αν σκεφτούμε πως είμαστε το αποτέλεσμα της ένωσης του σπερματοζωαρίου με το ωάριο και αρχίζουμε να υπάρχουμε ακριβώς λίγο μετά από την έκρηξη που θα δημιουργήσει το σπερματοζωάριο καθώς θα εισχωρεί στο ωάριο…
Μετά την πολλαπλή διχοτόμηση και την παρουσία της ενέργειας του Ουρανού, θα αρχίσει να παίρνει μορφή το έμβρυο, με την ενέργεια του Κρόνου και να μεγαλώνει με την ενέργεια του Δία.
Κι όλα αυτά θα συμβαίνουν μέσα στην μήτρα της μητέρας…
Παρατηρούμε πως η μυθολογία αλλά και οι άλλες φιλοσοφικές προσεγγίσεις, μιλάνε συμβολικά για την πραγματική σύλληψη και το ξεκίνημα της ύπαρξης του ανθρώπου.
Το έμβρυο συλλαμβάνεται και μεγαλώνει μέσα στην μήτρα της μητέρας του.
Κατά την διάρκεια της 9 μήνης κύησης, το έμβρυο έχει κάποια άλλη ανάγκη εκτός της τελείωσής του?
Άραγε διψάει?
Πεινάει?
Νυστάζει?
Θέλει αγάπη και στοργή?
Ότι και να χρειάζεται το περιμένει από έναν και μόνο έναν… κάποιον που δεν ξέρει πως είναι εξωτερικά, δεν γνωρίζει το όνομα του, ούτε που μένει ή τι δουλειά κάνει…
Περιμένει τα πάντα από αυτήν την ύπαρξη που το δημιούργησε και το μεγαλώνει μέσα του…
Όλα μπορεί να τα κάνει μόνο αυτή η ύπαρξη που είναι πιο μεγάλη από το μικρό και ανήμπορο έμβρυο.
Για όλα τα καλά που το ευχαριστούν και για όλα τα άσκημα που το ταλαιπωρούν ευθύνεται ένας και μόνο ένας…
Αυτή η άγνωστη αλλά γνώριμη ύπαρξη…
Πειράματα που έχουν γίνει σε έμβρυα, δείχνουν πως τα εξωτερικά ερεθίσματα αλλά και η συναισθηματική κατάσταση της μητέρας, δρουν καθοριστικά τόσο στην συναισθηματική όσο και στην σωματική αλλά και την πνευματική εξέλιξη του αργότερα στην ζωή.
Μέχρι που φτάνει η στιγμή της γέννησης και όσοι βρισκόμαστε εδώ, βγήκαμε στο φως, έχοντας μια πληθώρα βαθιά καταγεγραμμένων ασυνείδητων συναισθηματικών βιωμάτων, που αναφέρονται σε Αυτόν που μας δημιούργησε… στον Θεό μας… στην μητέρα μας… στην ίδια την Ζωή…
Από εδώ και μέχρι τα 7 μας χρόνια, δομείται η βάση της προσωπικότητας και η εσωτερική πεποίθηση για τον Θεό…
Είναι κοντά μας και μας βοηθάει?
Μας περιμένει στην «γωνία» για να μας τιμωρήσει?
Ή είναι ανύπαρκτος ?
Είμαστε θεοσεβούμενοι ή θεοφοβούμενοι?
Είμαστε γεννημένοι «κατ εικόνα και καθ ομοίωση» του Θεού…
Είμαστε φτιαγμένοι να γίνουμε…θεοί?
Είμαστε ο Θεός «Φάνης», «Φάντης» ή «Έρωτας» και περιέχουμε μέσα μας τον Ουρανό και την Γη, τον Ωκεανό και την Τηθύ ?
Η προσωπική μου άποψη είναι πως είμαστε όλα αυτά…
αλλά σίγουρα προερχόμαστε από μια Ανάγκη που νίκησε και κατάφερε να πάρει μορφή μέσα από έναν χώρο «χάος»...
...είμαστε «νικητές» με προοπτική να γίνουμε «΄Έρωτας».
Κείμενο Ελίνα Βατικιώτη.
